Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

Όταν μας χτυπάνε, δεν περιμένουμε πότε θα τελειώσουν… Τους σταματάμε!!!


             Ποια είναι άραγε η κατάσταση με το νέο νόμο της Διαμαντοπούλου; Είναι πράγματι στα πρόθυρα του να ψηφιστεί, ή είναι αυτό κάτι που λένε οι αριστεροί για να δημιουργήσουν κλίμα; Μήπως τελικά κάναμε λάθος που κάναμε καταλήψεις πριν τα Χριστούγεννα και χάσαμε τζάμπα τον καιρό μας; Μήπως ούτως ή άλλως ο νόμος θα καθυστερούσε πολύ να κατατεθεί και βιαστήκαμε; Μήπως τελικά δεν έχει καμία σημασία το τι κάνουμε εμείς, και αυτό εξαρτάται απόλυτα από το τι θα επιλέξει η Κυβέρνηση; Μήπως τελικά είναι άσκοπη η δικιά μας κινητοποίηση και δράση;
Όλα αυτά είναι ερωτήματα που φαίνεται πως έχει όλο και περισσότερος κόσμος όχι μόνο στη σχολή μας, αλλά και σε όλη την Ελλάδα. Υπάρχει μια διάχυτη απογοήτευση, μια απαισιοδοξία, που τελικά καταλήγει στην κατά πολύ μειωμένη εμπλοκή των φοιτητών στις γενικές συνελεύσεις και τις κινητοποιήσεις. Μια διάχυτη ηττοπάθεια, που συνδυαζόμενη από την πίεση κυρίως από τον οικογενειακό μας περίγυρο, αλλά και την όλο και δυσκολότερη οικονομική μας κατάσταση, έχει σαν αποτέλεσμα πολλοί από μας να κλεινόμαστε στον εαυτό μας, ώστε να δούμε πως θα τελειώσουμε όσο το δυνατό πιο γρήγορα τη σχολή, πώς θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε ο καθένας μας με τον δικό του τρόπο μέσα στο τοπίο που διαμορφώνει η κρίση και οι ατέλειωτες τομές που φέρνει η Κυβέρνηση στην αυριανή μας εργασία.
Πάντως, μάλλον δεν πρέπει να μας παίρνει από κάτω. Ο νόμος που θέλει να περάσει η Διαμαντοπούλου είναι η συμπύκνωση ολόκληρης της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, είναι όλες μαζί οι τομές που επιχείρησαν να περάσουν από το ‘90 οι εκάστοτε Κυβερνήσεις και που δεν κατάφεραν ακόμα και μέχρι σήμερα να το κάνουν στον ελάχιστο βαθμό. Δεν ήταν αυτό μια επιλογή δικιά τους, αλλά αίτημα των πολλών και διάφορων αυτά τα 20 χρόνια κινημάτων, φοιτητικών, πανεκπαιδευτικών κτλ, που κατάφερναν να παραλύουν το χώρο της εκπαίδευσης και να νικούν κάθε φορά που κατέβαινε κάποιος νόμος, να μαζικοποιούν τον αγώνα τους και να έρχονται σε κεντρική αντιπαράθεση και ρήξη με το Υπουργείο.
Αυτό δείχνει ότι γενικά οι Κυβερνήσεις δεν λειτουργούν ανεξάρτητα από τις κινήσεις και τη δράση των στρωμάτων που πάνε να πλήξουν. Ειδικά σε μία συγκυρία οικονομικής κρίσης που το να βγει σε κινητοποιήσεις διαρκείας κάποιο από αυτά τα στρώματα που πλήττονται μπορεί να παίξει το ρόλο πυροδότη για ανάπτυξη ευρύτερων αντιστάσεων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο φαίνεται πως ίσα-ίσα η ύπαρξη ή μη κινητοποιήσεων διαρκείας, παίζει μεγάλο ρόλο στην τακτική που θα ακολουθήσει η Κυβέρνηση όταν θέλει να περάσει ένα νόμο. Αν μάλιστα αυτές πάρουν μαζικά και δυναμικά χαρακτηριστικά μπορούν να αποτρέψουν την ψήφιση οποιουδήποτε νέου μέτρου ή νομοσχεδίου.
Κάτι τέτοιο έγινε και το προηγούμενο διάστημα με το νέο νόμο της Διαμαντοπούλου. Υπήρχε τότε μια συγκεκριμένη ημερομηνία στην οποία η Κυβέρνηση επεδίωκε να καταθέσει στη Βουλή το νόμο. Καταρχήν, μάλλον οι ημερομηνίες που μπαίνουν από μεριάς Κυβέρνησης, δείχνουν την επιδίωξή της να επιτευχθούν και δε μπαίνουν γενικά για να κοροϊδέψουν το φοιτητικό κίνημα, όπως ήθελε να μας πείσει η ΠΑΣΠ στις προηγούμενες γενικές συνελεύσεις. Ας εξετάσουμε λοιπόν το γιατί κάτι τέτοιο δεν έγινε. Απ’ ότι φαίνεται οι καταλήψεις που έγιναν έδειξαν κάτι. Έδειξαν πως το μέτωπο της εκπαίδευσης είναι ανοιχτό, πως καμιά Κυβέρνηση δεν μπορεί να προχωρήσει σε τέτοιου μεγέθους τομές, χωρίς να έχει να αντιμετωπίσει κάποια διαρκή αντίσταση τουλάχιστον από τους φοιτητές. Έτσι σε μια περίοδο, όπως αυτή μετά τα Χριστούγεννα, όπου η Κυβέρνηση ήθελε να περάσει μια σειρά άλλων τομών στο χώρο της εργασίας, προφανώς την αποθάρρυνε το να έχει να αντιμετωπίσει και ένα στρώμα με παράδοση στην αντιπαράθεσή του με το Υπουργείο Παιδείας και το οποίο ήταν σε αναταραχή επί ένα μήνα.
Είναι άρα μάλλον λογικό να θεωρούμε πως η κίνησή μας αναχαίτισε προσωρινά την επίθεση της Κυβέρνησης. Προφανώς αυτό δεν αποτελεί και την τελική νίκη και προφανώς από εδώ και στο εξής, που τέλειωσε κιόλας η Κυβέρνηση με τις διάφορες υποχρεώσεις της, όπως το άνοιγμα των «κλειστών επαγγελμάτων», την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και πέρασε την κρίσιμη περίοδο με την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη, θα έχει όλη την άνεση και τη δυνατότητα να συγκεντρωθεί αποκλειστικά στο να επιτεθεί στην εκπαίδευση.
Εμείς πρέπει με κάποιο τρόπο να απαντήσουμε σε αυτήν την κίνηση και άρα να κάνουμε και κάποιες εκτιμήσεις. Είναι πολύ πιθανό ο νόμος να πάει προς κατάθεση σύντομα μετά τις διακοπές του Πάσχα. Αυτό φαίνεται από το ότι τότε ξεκινάει και μια γενικότερη συζήτηση για την εκπαίδευση μέσα στη Βουλή, αλλά και γιατί όπως είπαμε και πριν, η Κυβέρνηση έχει μια μεγαλύτερη άνεση αυτήν την περίοδο. Δεν μπορούμε να αφήσουμε όλη αυτήν την περίοδο νεκρή από κινητοποιήσεις, δεν μπορεί να μην κουνιέται φύλλο, όταν ο νόμος πλανιέται πάνω από τα κεφάλια μας και περιμένει πότε θα μας δει αδύναμους για να χτυπήσει.
Είναι μεγάλο το ρίσκο, σε μια περίοδο που η Κυβέρνηση δεν έχει άλλες προτεραιότητες και ήδη έχει ξεκινήσει συζητήσεις και διαδικασίες για συγχωνεύσεις σχολών (και σχολείων), τη στιγμή που οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί κάνουν καταλήψεις στα σχολεία και απεργίες, εμείς ως φοιτητές να μένουμε άπραγοι. Πρέπει από τώρα να προετοιμαζόμαστε για μια κεντρική και διαρκή αντιπαράθεση με το Υπουργείο. Πρέπει από τώρα να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε τις αντιστάσεις που αρμόζουν στη σημερινή συγκυρία, να προσπαθήσουμε σε συντονισμό με όλους τους φοιτητικού συλλόγους να δώσουμε μια ηχηρή προειδοποίηση στην Κυβέρνηση που να της δείχνει πως δεν μπορεί να τα βάλει με τους φοιτητές, να της δείχνει πως οποιαδήποτε κίνησή της θα σημάνει την ολοκληρωτική παράλυση του Πανεπιστημίου.
Οφείλουμε με τη δράση μας, με τις καταλήψεις μας και τις πορείες μας, να δώσουμε το παράδειγμα σε μια σειρά συλλόγους, που είτε δεν κάνουν συνελεύσεις, είτε δεν παίρνουν αγωνιστικές αποφάσεις. Αυτή τη στιγμή η ΚΝΕ παίζει έναν πραγματικά προδοτικό ρόλο για το φοιτητικό κίνημα, σπάζοντας συνελεύσεις, διαιρώντας τους συλλόγους με το συντονιστικό του ΜΑΣ και με συνελεύσεις ανά έτη, προσπαθώντας να γλιτώσει από μια πιθανή έκρηξη των φοιτητών που δεν θα μπορεί να διαχειριστεί. Η ΔΑΠ μαζί με την ΠΑΣΠ, προσπαθούν να καταστείλουν το αγωνιστικό αίσθημα της νεολαίας, προσπαθούν να διατηρήσουν ανοιχτές τις σχολές και βοηθήσουν στο να συνεχιστεί ομαλά η καθημερινότητα στις σχολές σα να μην τρέχει τίποτα. Ο σύλλογός μας οφείλει να δώσει ένα μήνυμα αγώνα σε όλους αυτούς τους φοιτητές που τώρα επισκιάζονται από τις στάσεις αυτών των παρατάξεων σε διάφορους συλλόγους πανελλαδικά. Επίσης οφείλουμε ως φοιτητές και μπορούμε, να δείξουμε το δρόμο σε μια σειρά από κοινωνικές ομάδες που αυτή τη στιγμή έχουν μείνει αποσβολωμένες από τις απανωτές επιθέσεις της Κυβέρνησης, και τα μέτρα που πέρασαν αλλεπάλληλα το τελευταίο διάστημα.
Οφείλουμε στους ίδιους τους εαυτούς μας να απαντήσουμε για άλλη μια φορά με αγώνες στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει η Κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της. Πάνε να καταστρέψουν την καθημερινότητά μας, να εξαφανίσουν τον ελεύθερο χρόνο μας, σκοπεύουν να συντρίψουν οτιδήποτε μας διασφάλιζε το πτυχίο μας για την επαγγελματική μας αποκατάσταση. Αυτό που θέλουν να κάνουμε είναι να κλειστούμε στο καβούκι μας. Να τρομοκρατηθούμε από το αήττητο της Κυβέρνησης αυτής μέχρι στιγμής στο να περνάει νόμους και διατάγματα. Αυτό που θέλουν από μας είναι να κοιτάξουμε το μέλλον μας ο καθένας μόνος του, να σταματήσουμε να το κοιτάμε ή να επιχειρούμε να το διαμορφώνουμε συλλογικά.

Εμείς όμως έχουμε μάθει πως η δύναμή μας είναι η ενότητά μας, πως γινόμαστε εμείς τρομακτικοί όταν παλεύουμε συλλογικά, όταν δε φοβόμαστε να έρθουμε σε ρήξη με οποιαδήποτε Κυβέρνηση. Το φοιτητικό κίνημα του Πολυτεχνείου, της μεταπολίτευσης, του ν.815, του ΑΣΕΠ, του Αρσένη, της αξιολόγησης και των ΙΔΒΕ ΔΟΑΤΑΠ, του Άρθρου 16, του νόμου Γιαννάκου, εξαρτάται από εμάς αν θα γίνει και το κίνημα που άντεξε στην οικονομική κρίση και τα έβαλε με Κυβέρνηση, Ε.Ε. και ΔΝΤ, αν θα γίνει το κίνημα που ανέτρεψε το νόμο Διαμαντοπούλου και διασφάλισε τα κεκτημένα και τα δικαιώματα των φοιτητών και της νεολαίας.

Να κλιμακώσουμε τώρα! Να δημιουργήσουμε τους όρους για να νικήσουμε!