Μέχρι και σήμερα σύμφωνα με το υπουργείο θα έπρεπε να έχουν γίνει εκλογές για τα συμβούλια διοίκησης πανελλαδικά. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε ακόμη. Περίεργο; Μάλλον όχι, αφού τα συγκεκριμένα συμβούλια αποτελούν τη μεγαλύτερη αιχμή του νόμου Διαμαντοπούλου. Και αυτό διότι αντί για τους καθηγητές και τους φοιτητές, τα συμβούλια διοίκησης θα τα ελέγχουν μάνατζερ εγκάθετοι του υπουργείου, που δεν θα διστάζουν να κόβουν τα βιβλία μας, να κλείνουν την εστία και να κλείνουν ακόμα και σχολές.
Όπως μάλλον όλοι γνωρίζουν, μέχρι τώρα τις αποφάσεις για το πανεπιστήμιο τις έπαιρναν καθηγητές και φοιτητές μαζί. Λέγοντας μαζί εννοούμε στον ίδιο χώρο, διότι οι φοιτητές, εκτός από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους που έχουν στα όργανα συνδιοίκησης (που είναι κατάκτηση του φοιτηκού κινήματος), μόνο με τις μαζικές τους παραστάσεις μπορούσαν διαχρονικά να πιέζουν τους καθηγητές και να διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Πλέον με τα συμβούλια διοίκησης όλα τα παραπάνω καταργούνται αφού ο μάνατζερ και οι καθηγητές που επί της ουσίας θα διορίζονται και θα εγκρίνονται από το υπουργείο και θα εφαρμόζουν την πολιτική της κυβέρνησης χωρίς έλεος και χωρίς να πιέζονται από κανέναν.
Τα συμβούλια διοίκησης θα αποτελούνται από 8 καθηγητές του πανεπιστημίου μας, 1 μεγαλοφοιτητοπαράγοντα, και 6 εξωπανεπιστημιακούς( καθηγητές του εξωτερικού, τύπους από την τοπική αυτοδιοίκηση, μέχρι και παπάδες!!!).Όσον αφορά τους φοιτητές ξεχνάμε τις εκλογές όπου κατεβαίνουμε με σχήματα, παρατάξεις και ανεξάρτητες συλλογικότητες και θα ξαναθυμηθούμε τα δεκαπενταμελή του σχολείου και τα αγγλικά κολέγια που το μόνο τους μέλημα είναι τα πάρτυ. Από ότι φαίνεται ο φοιτητής που θα εκλέγεται στο συμβούλιο πολύ περισσότερο σχέση θα έχει με την ΔΑΠ την ΠΑΣΠ και τα γκρουπ του καρναβαλιού παρά με την πολιτική και την συλλογική υπεράσπιση των συμφερόντων μας. Σε σχέση με τα 6 εξωτερικά μέλη πρόκειται για πρόσωπα που σύμφωνα με το νόμο: « Προσόντα για την εκλογή εξωτερικού μέλους είναι η ευρεία αναγνώριση του υποψηφίου στην επιστήμη, στα γράμματα ή τις τέχνες, η διάκρισή του στην κοινωνική, οικονομική, πολιτική ή πολιτιστική ζωή σε εθνικό ή σε διεθνές επίπεδο και η γνώση και εμπειρία από θέση ευθύνης». Δηλαδή άσχετους τύπους ως προς το πανεπιστήμιο και τις ανάγκες μας οι οποίοι θα είναι φαντάσματα με παχυλούς μισθούς.
Ο ρόλος του συμβουλίου είναι η εφαρμογή του νόμου για την εκπαίδευση στο σύνολο του, ξεκινώντας από την κατάργηση του ασύλου, την εφαρμογή της διαγραφής φοιτητών στα ν+2 χρόνια ,την πειθάρχηση των φοιτητών μέσω της ποινικοποίησης των όποιων αγώνων τους, καθώς εν τέλει και το κλείσιμο των μη οικονομικά ¨βιώσιμων¨ σχολών του ιδρύματος. Θα είναι το όργανο που θα εκβιάζει μαζί με τη Διαμαντοπούλου τα τμήματα ως προς την εφαρμογή του νόμου διαμέσου της χρηματοδότησης. Επίσης θα είναι υπεύθυνο για τη χρηματοδότηση της φοιτητικής μέριμνας και των εστιών στην εποχή της λιτότητας και της φτώχειας που επιτάσσει το Δ.Ν.Τ. και η συγκυβέρνηση Παπαδήμου. Με άλλα λόγια την κατάργηση της δωρεάν σίτισης-στέγασης.
Από τα παραπάνω λοιπόν φαίνεται πως η επερχόμενη αλλαγή στον τρόπο διοίκησης των πανεπιστημίων τείνει να αυταρχικοποιήσει την εκπαίδευση, να αναιρέσει κεκτημένα δεκαετιών του φοιτητικού κινήματος και να βάλει ταφόπλακα στην όποια προσπάθεια υπεράσπισής τους σε μια περίοδο μάλιστα διάλυσης και υποβάθμισης κάθε λαϊκού κεκτημένου.. Παρόλα αυτά οι φοιτητές δε σκύβουν το κεφάλι. Ήδη σε πολλά ιδρύματα πανελλαδικά γίνονται μαζικές κινητοποιήσεις με σκοπό το μπλοκάρισμα της εκλογής των μελών των συμβουλίων διοίκησης , κάτι που έγινε και εδώ στο Τ.Ε.Ι. Πάτρας και είχε ως αποτέλεσμα να μπει το πρώτο ανάχωμα στην αναδιάρθρωση αυτή. Ακολουθεί και η εκλογή τους στο πανεπιστήμιο Πάτρας, οπότε απαιτείται από τη συγκυρία να είμαστε σε ετοιμότητα έτσι ώστε με μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις να αποτρέψουμε την προσπάθεια του υπουργείου να φέρει manager να διοικούν για μας χωρίς εμάς...
