Μαζική Παράσταση

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΟ ΤΜΗΜΑ

ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 10/04, ΩΡΑ 11:00 

ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ:

 ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΗ ΡΕΥΣΤΟΔΥΝΑΜΙΚΗ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΙΙ

         ΣΑΣ ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΤΕ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΟ ΣΤΕΚΙ,     

       ΜΕ ΘΕΜΑ:

"ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ, ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΤΩΝ ΛΑΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ"

ΤΡΙΤΗ, 07/04, ΣΤΙΣ 14:00. 

          

Όταν το κίνημα καταντάει επίφαση, όταν η δεξιά πετυχαίνει τους σκοπούς της…

…Τότε είναι που συμβαίνουν, αυτά που συνέβησαν τις προηγούμενες μέρες, μέχρι και τη γενική συνέλευση που ακυρώθηκε λόγω απαρτίας χθες, Τρίτη 05/04. Ο λόγος για δυνάμεις της σχολής που κατάφεραν από διαφορετική σκοπιά η καθεμία και με διαφορετικό τρόπο, να κρατήσουν το σύλλογο ανενεργό, σε μια περίοδο που μόνο αυτό του έλλειπε.

Είναι άραγε μια περίοδος που μπορεί το φοιτητικό κίνημα να έρθει σε κεντρική αντιπαράθεση με την Κυβέρνηση και να καταφέρει να ανατρέψει το νέο νόμο της Διαμαντοπούλου και γενικά την πολιτική της στην Εκπαίδευση; Αυτό, μαζί και με αρκετά άλλα ερωτήματα που θεωρούμε ότι απασχολούν τους φοιτητές αυτή τη στιγμή σε σχέση με την καθημερινότητά τους και σε σχέση με το εργασιακό τους μέλλον, προσπαθήσαμε να τα απαντήσουμε με τον τρόπο μας σε προηγούμενα κείμενα, αλλά και μέσα από την ίδια μας την πρακτική στις γενικές συνελεύσεις ολόκληρη τη χρονιά, μέσα από την ευθεία ρήξη με το καθηγητικό μπλοκ, που προσπάθησε ένα προηγούμενο διάστημα με διάφορους τρόπους (ακόμα και με πειθαρχικές διώξεις) να στηρίξει την Κυβερνητική πολιτική.

Για εμάς ο μόνο τρόπος αυτή τη στιγμή να ανατραπούν τέτοιου μεγέθους τομές στην εκπαίδευση όπως ο νόμος της Διαμαντοπούλου, είναι η κλιμάκωση του αγώνα, η προσπάθεια για ανάπτυξη καταλήψεων διαρκείας, είναι η συμπόρευση και στήριξη των μαθητών, η συμπόρευση και η στήριξη των καθηγητών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, μέσα από τις διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος και τη δημιουργία ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου.

Δυστυχώς όπως πάντα σε τέτοιες περιόδους, περιόδους δηλαδή επίφοβες (όσον αφορά την Κυβέρνηση) για ανάπτυξη μαζικών αγώνων, υπάρχουν κάποιοι σταθεροί «αγωνιστές» που εναντιώνονται στις κινητοποιήσεις, όπως υπάρχουν πάντα και κάποια «αουτσάιντερ», τα οποία στην τελική ευθεία μπορούν ακόμα και πέρα από κάθε προσδοκία να κόψουν πρώτοι το νήμα στον αγώνα του σαμποτάζ.

Τα σταθερά καμάρια της δεξιάς:

ΔΑΠ:

Τι να πούμε πια για τη ΔΑΠ;!! Οι εντεταλμένοι της Κυβέρνησης! Αυτοί που θα συμφωνήσουν με κάθε νόμο που πλήττει συνολικά το φοιτητικό στρώμα, αυτοί που δεν θα φοβηθούν να πουν πως ο νόμος Γιαννάκου εκπλήρωσε τις θέσεις της ΔΑΠ, αυτοί που θα έχουν το σθένος να συμμετάσχουν σε κάθε διάλογο που θα καλέσει οποιαδήποτε Κυβέρνηση με τους φοιτητές, ακόμα κι αν πάνε αντιπαραθετικά με τις αποφάσεις των συλλόγων. Ναι λοιπόν, είναι αυτοί που προσπαθούν συστηματικά, με το να μην καταμετρούν τον κόσμο τους στην απαρτία της Γενικής Συνέλευσης,  με το να προτείνουν να μη γίνει συνέλευση ακόμα κι αν έχει 90 άτομα, όταν η απαρτία είναι 80, με το να ψηφίζουν σε κάθε Δ.Σ. λευκό όταν υπάρχει πρόταση για συνέλευση, να σαμποτάρουν το φοιτητικό κίνημα, να του κόψουν τη δύναμη που δυστυχώς έχει χάσει κάθε άλλο στρώμα της κοινωνίας, τη δύναμη να συνεδριάζει ολομελειακά, να συγκροτεί αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Προφανώς λοιπόν, όταν είσαι με την πολιτική της Κυβέρνησης, θες να μη γίνονται συνελεύσεις, γιατί εκεί οι φοιτητές συζητούν για τα συμφέροντα και τα δικαιώματά τους, κάτι που μάλλον δε συμφέρει μια παράταξη που στήνεται επειδή δίνει καλές σημειώσεις και πλασάρει γκόμενες στους πρωτοετείς.

ΠΑΣΠ:

Η κυβερνητική παράταξη που έχει ακριβώς την ίδια πολιτική με τη ΔΑΠ στις μισές σχολές και που στις άλλες μισές προσπαθεί να μας πείσει ότι θα μετατοπίσει προς τα αριστερά το ΠΑΣΟΚ του μνημονίου!;! Στο σύλλογό μας έχει προσπαθήσει πολύ να φέρει τον κόσμο της στις τελευταίες συνελεύσεις, για να δείξει πως μπορεί να πάρει φέτος τη σχολή στις φοιτητικές εκλογές, εκμεταλλευόμενη τη διάσπαση των Ε.Α.Α.Κ. που είχαν την πρωτιά μέχρι και πέρσι.

Δεν τις βγαίνει όμως που σπάνε οι συνελεύσεις και αυτό είναι και ο μόνος λόγος που τσαντίζεται. Σου λέει θα φέρω μια φορά πολλούς δικούς μου, δύο το πολύ; Ε, την Τρίτη θα κάτσει η στραβή και δε θα πετύχει το προεκλογικό μου παιχνίδι. Χαρακτηριστικό είναι πως ούτε που κάνει λόγο για το νόμο, και καταγγέλλει εμάς, ότι κυνηγάμε φαντάσματα. Αν συνάδελφοι ΠΑΣΟΚοι δεν θεωρείτε πως υπάρχει ζήτημα με το νόμο, τι σας έπιασε ξαφνικά και λυσσάξατε να γίνει συνέλευση; Πείτε μας τουλάχιστον ότι θέλετε να κάνετε εκλογοαπολογιστική συνέλευση και μη μας κοροϊδεύετε.

Τα λεγόμενα «αουτσάιντερ»:

ΚΝΕ:

Αν και οι συγκεκριμένοι θα μπορούσαν μετά τα τόσα χρόνια εμπειρίας μας να μπουν στην από πάνω κατηγορία, τους χαρίζουμε λίγο χρόνο ακόμα, όχι για κανέναν άλλο λόγο, πέραν του ότι το ΚΚΕ διακηρύττει πως με αυτή τη γραμμή θα κάνει επανάσταση. Για να δούμε όμως και τι κάνει για να επιτελέσει αυτόν το σκοπό. Το αγωνιστικότατο ΠΑΜΕ, έχει καταφέρει να συμβάλει τα μέγιστα, στην ανάγκη του κράτους για πολυδιάσπαση του εργαζόμενου λαού. Η περιχαράκωσή του από τον επίσημο συνδικαλισμό, όχι μόνο δεν έχει δώσει κατεύθυνση ρήξης στους εργαζόμενους, αλλά έχει βοηθήσει το ΠΑΣΟΚ να κάνει κουμάντο στη ΓΣΕΕ. Τη συνομοσπονδία δηλαδή που φτιάχτηκε για να ανατρέψει κάθε πολιτική όπως αυτή του ΠΑΣΟΚ του μνημονίου, αλλά και κάθε άλλου επίδοξου ΠΑΣΟΚ, την έχει αφήσει να αλωνίζει μέσα της το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, η ΠΑΣΚΕ και ο Παναγόπουλος.

Δεν τους φτάνει όμως μόνο αυτό. Θέλουν να κάνουν το ίδιο και στο φοιτητικό στρώμα. Θέλει δήθεν να μας πείσει ότι ο φοιτητικός συνδικαλισμός έχει ευτελιστεί, έχει αρχίσει να επικαλείται για κάθε διασπαστική της κίνηση ότι δε λειτουργούν τα όργανα του συλλόγου, ότι οι συνελεύσεις που γίνονται είναι παράνομες, ότι το Δ.Σ. είναι παράνομο. Σπάει συνελεύσεις είτε αποχωρώντας εξαρχής είτε, αποχωρώντας πριν την ψηφοφορία. Προτείνει ο κάθε σύλλογος να κάνει σε ξεχωριστή ημερομηνία εκλογές. Φταίει όμως για όλα αυτά η κακή λειτουργία των οργάνων και ξαφνικά αφήνιασαν κατ’ αυτόν τον τρόπο, ή κάτι άλλο τους κρατάει ξύπνιους τα βράδια. Είναι ο εφιάλτης που δε θέλει να ξαναζήσει η ΚΝΕ. Ο εφιάλτης του 2006 και του 2007. Τότε που οι ξεπουλημένοι ΕΑΑΚίτες, αυτοί που τους πληρώνει ο Λαλιώτης, αυτοί που γλείφουν τα α***α του Παναγόπουλου, οι οπορτουνιστές, οι προβοκάτορες, οι ασφαλιτοκινούμενοι, κατάφεραν να ξεσηκώσουν ένα τέτοιο κλίμα αναβρασμού στις συνελεύσεις, τότε που ο φοιτητικός κόσμος τους άφησε τόσα χιλιόμετρα πίσω, που αναγκάστηκαν να μπουν σε πλαίσια που γράφανε για ενιαία ισχυρά πτυχία και ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών και δε γράφανε ούτε λέξη για το ΠΑΜΕ.

Αυτός είναι ο εφιάλτης που ξυπνάει σήμερα για αυτούς. Η επιλογή τους είναι προφανής για άλλη μια φορά. Καλύτερα να σώσουμε το τομάρι μας παρά να επιδράσουμε με κανένα τρόπο στις κινηματικές διεργασίες. Καλύτερα να διασπάσουμε τους συλλόγους για να διατηρηθεί ο μηχανισμός μας και να σταματήσουμε τις μαζικές διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος, παρά να εκθέσουμε τη γραμμή μας σε αυτά τα μαζικά ακροατήρια.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ (στις κινητοποιήσεις των) ΜΗΧ/ΜΗΧ

Σχήμα της Ε.Α.Α.Κ.(???)

Η κινηματική δύναμη που θεωρεί ότι είναι η ηγεμονία στο σύλλογο των Μηχανολόγων (πολύ βαρύ) και δεν μπορεί να πέσει κάτω από τις δύο τοποθετήσεις στη γενική συνέλευση. Η κινηματική δύναμη που διασφαλίζει τα συμφέροντα των φοιτητών με την αντιπαράθεση με το καθηγητικό μπλοκ, αρκεί να μην περνάνε πρώην σύντροφοί της πειθαρχικά. Οι τύποι  που λίγο μετά την ανάρτηση πανό σε εμφανές σημείο τη σχολής που καλούσε όλους τους φοιτητές για συμμετοχή στις επόμενες γενικές συνελεύσεις, oι «Ε.Α.Α.Κ.ίτες» που ενώ είχε καλεστεί Γενική συνέλευση από Δ.Σ., στο οποίο συμμετείχε κανονικά, την ώρα της μέτρησης της απαρτίας έπιναν μαζικά το καφεδάκι τους και κορόιδευαν τους «επαναστάτες χωρίς αιτία» που πήγανε στη Γενική τους Συνέλευση. Η κινηματική δύναμη, που για το κίνημα πάνω απ’ όλα, επιλέγει σε μια τέτοια συγκυρία μια σειρά από κινήσεις που πραγματικά βρωμίζουν το όνομα και την ιστορία των Ε.Α.Α.Κ.

Οι αγωνισταράδες του Αντιλόγου, μας ξεκαθάρισαν εδώ και αρκετές μέρες πως θέλουν να πολιτικοποιήσουν το φοιτητικό κίνημα χωρίς να βάζουν γενικές συνελεύσεις. Μας είπαν πως θα το κάνουν αυτό με εκδηλώσεις όπως αυτή που καλούν για να συζητήσουν τι λέει ο νόμος Διαμαντοπούλου. Θεώρησαν πως σε μια περίοδο που έχει οριστεί για τις 2 Μάη συζήτηση στη Βουλή για την εκπαίδευση και που μάλιστα η Κυβέρνηση δεν έχει τίποτα άλλο να περάσει πέρα από το νόμο για την εκπαίδευση, πρέπει να σαμποτάρουν τις συνελεύσεις. Είναι δυνατόν να προσπαθείς να μην δώσεις απαρτία σε μια Γενική Συνέλευση και ταυτόχρονα να μιλάς για πολιτικοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος; Είναι δυνατόν να καταγγέλλεις την ΚΝΕ και να λειτουργείς με τον ίδιο τρόπο με αυτήν; Είναι δυνατόν να προσπαθείς να πείσεις τον κόσμο ότι με τις καταλήψεις αναβλήθηκε ο νόμος το Γενάρη και τώρα να καταγγέλλεις αυτούς που θέλουν να βάλουν συνελεύσεις και καταλήψεις;

Και όμως είναι δυνατόν. Είναι δυνατόν μόνο όταν είσαι τόσο ηττοπαθής που πιστεύεις πως δεν μπορείς να νικήσεις, και γι αυτό σαμποτάρεις τις συνελεύσεις. Είναι δυνατόν, όταν φοβάσαι να αναμετρηθείς με το Υπουργείο και γι αυτό επιλέγεις να προβάλλεις την παράταξή σου, χωρίς η ίδια να έχει να προσφέρει κάτι στο κίνημα. Είναι δυνατόν όταν έχεις μάθει να το παίζεις πρωτοπόρος χωρίς να το αποδεικνύεις καθημερινά και γι αυτό όταν φτάνουν τα δύσκολα κρύβεσαι στα λαγούμια σου και κάνεις παρτάκια στη Ραδινού.

Εμείς έχουμε και είχαμε πάντα ξεκάθαρη στάση. Θεωρούμε ότι το κίνημα πρέπει να αντιπαρατεθεί με λογικές κυβερνητικές όπως αυτές των Κυβερνητικών παρατάξεων, θεωρούμε όμως ότι πρέπει να καταγγείλει λογικές που δεν μπορούν και δεν επιχειρούν να αντιπαρατεθούν με αυτές τις δεξιές γραμμές, γιατί καταλήγουν στο τέλος και οι ίδιες δεξιές. Το κίνημα δεν χρειάζεται πολιτικές δυνάμεις που έχουν προδιαγράψει την ήττα. Το φοιτητικό κίνημα χρειάζεται πολιτικές γραμμές που να προωθούν τα συμφέροντά τους μέσα στην καθημερινότητά της σχολής και στην αυριανή αγορά εργασίας. Χρειάζονται πολιτικές γραμμές που υπερασπίζονται τα διακαιώματα των φοιτητών. Είμαστε από αυτούς που θα προσπαθήσουν μέχρι τέλους να διαμορφώνουνε τέτοιου είδους κινηματικά πολιτικά πλαίσια.

Όταν μας χτυπάνε, δεν περιμένουμε πότε θα τελειώσουν… Τους σταματάμε!!!

             Ποια είναι άραγε η κατάσταση με το νέο νόμο της Διαμαντοπούλου; Είναι πράγματι στα πρόθυρα του να ψηφιστεί, ή είναι αυτό κάτι που λένε οι αριστεροί για να δημιουργήσουν κλίμα; Μήπως τελικά κάναμε λάθος που κάναμε καταλήψεις πριν τα Χριστούγεννα και χάσαμε τζάμπα τον καιρό μας; Μήπως ούτως ή άλλως ο νόμος θα καθυστερούσε πολύ να κατατεθεί και βιαστήκαμε; Μήπως τελικά δεν έχει καμία σημασία το τι κάνουμε εμείς, και αυτό εξαρτάται απόλυτα από το τι θα επιλέξει η Κυβέρνηση; Μήπως τελικά είναι άσκοπη η δικιά μας κινητοποίηση και δράση;

Όλα αυτά είναι ερωτήματα που φαίνεται πως έχει όλο και περισσότερος κόσμος όχι μόνο στη σχολή μας, αλλά και σε όλη την Ελλάδα. Υπάρχει μια διάχυτη απογοήτευση, μια απαισιοδοξία, που τελικά καταλήγει στην κατά πολύ μειωμένη εμπλοκή των φοιτητών στις γενικές συνελεύσεις και τις κινητοποιήσεις. Μια διάχυτη ηττοπάθεια, που συνδυαζόμενη από την πίεση κυρίως από τον οικογενειακό μας περίγυρο, αλλά και την όλο και δυσκολότερη οικονομική μας κατάσταση, έχει σαν αποτέλεσμα πολλοί από μας να κλεινόμαστε στον εαυτό μας, ώστε να δούμε πως θα τελειώσουμε όσο το δυνατό πιο γρήγορα τη σχολή, πώς θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε ο καθένας μας με τον δικό του τρόπο μέσα στο τοπίο που διαμορφώνει η κρίση και οι ατέλειωτες τομές που φέρνει η Κυβέρνηση στην αυριανή μας εργασία.

Πάντως, μάλλον δεν πρέπει να μας παίρνει από κάτω. Ο νόμος που θέλει να περάσει η Διαμαντοπούλου είναι η συμπύκνωση ολόκληρης της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, είναι όλες μαζί οι τομές που επιχείρησαν να περάσουν από το ‘90 οι εκάστοτε Κυβερνήσεις και που δεν κατάφεραν ακόμα και μέχρι σήμερα να το κάνουν στον ελάχιστο βαθμό. Δεν ήταν αυτό μια επιλογή δικιά τους, αλλά αίτημα των πολλών και διάφορων αυτά τα 20 χρόνια κινημάτων, φοιτητικών, πανεκπαιδευτικών κτλ, που κατάφερναν να παραλύουν το χώρο της εκπαίδευσης και να νικούν κάθε φορά που κατέβαινε κάποιος νόμος, να μαζικοποιούν τον αγώνα τους και να έρχονται σε κεντρική αντιπαράθεση και ρήξη με το Υπουργείο.

Αυτό δείχνει ότι γενικά οι Κυβερνήσεις δεν λειτουργούν ανεξάρτητα από τις κινήσεις και τη δράση των στρωμάτων που πάνε να πλήξουν. Ειδικά σε μία συγκυρία οικονομικής κρίσης που το να βγει σε κινητοποιήσεις διαρκείας κάποιο από αυτά τα στρώματα που πλήττονται μπορεί να παίξει το ρόλο πυροδότη για ανάπτυξη ευρύτερων αντιστάσεων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο φαίνεται πως ίσα-ίσα η ύπαρξη ή μη κινητοποιήσεων διαρκείας, παίζει μεγάλο ρόλο στην τακτική που θα ακολουθήσει η Κυβέρνηση όταν θέλει να περάσει ένα νόμο. Αν μάλιστα αυτές πάρουν μαζικά και δυναμικά χαρακτηριστικά μπορούν να αποτρέψουν την ψήφιση οποιουδήποτε νέου μέτρου ή νομοσχεδίου.

Κάτι τέτοιο έγινε και το προηγούμενο διάστημα με το νέο νόμο της Διαμαντοπούλου. Υπήρχε τότε μια συγκεκριμένη ημερομηνία στην οποία η Κυβέρνηση επεδίωκε να καταθέσει στη Βουλή το νόμο. Καταρχήν, μάλλον οι ημερομηνίες που μπαίνουν από μεριάς Κυβέρνησης, δείχνουν την επιδίωξή της να επιτευχθούν και δε μπαίνουν γενικά για να κοροϊδέψουν το φοιτητικό κίνημα, όπως ήθελε να μας πείσει η ΠΑΣΠ στις προηγούμενες γενικές συνελεύσεις. Ας εξετάσουμε λοιπόν το γιατί κάτι τέτοιο δεν έγινε. Απ’ ότι φαίνεται οι καταλήψεις που έγιναν έδειξαν κάτι. Έδειξαν πως το μέτωπο της εκπαίδευσης είναι ανοιχτό, πως καμιά Κυβέρνηση δεν μπορεί να προχωρήσει σε τέτοιου μεγέθους τομές, χωρίς να έχει να αντιμετωπίσει κάποια διαρκή αντίσταση τουλάχιστον από τους φοιτητές. Έτσι σε μια περίοδο, όπως αυτή μετά τα Χριστούγεννα, όπου η Κυβέρνηση ήθελε να περάσει μια σειρά άλλων τομών στο χώρο της εργασίας, προφανώς την αποθάρρυνε το να έχει να αντιμετωπίσει και ένα στρώμα με παράδοση στην αντιπαράθεσή του με το Υπουργείο Παιδείας και το οποίο ήταν σε αναταραχή επί ένα μήνα.

Είναι άρα μάλλον λογικό να θεωρούμε πως η κίνησή μας αναχαίτισε προσωρινά την επίθεση της Κυβέρνησης. Προφανώς αυτό δεν αποτελεί και την τελική νίκη και προφανώς από εδώ και στο εξής, που τέλειωσε κιόλας η Κυβέρνηση με τις διάφορες υποχρεώσεις της, όπως το άνοιγμα των «κλειστών επαγγελμάτων», την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και πέρασε την κρίσιμη περίοδο με την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη, θα έχει όλη την άνεση και τη δυνατότητα να συγκεντρωθεί αποκλειστικά στο να επιτεθεί στην εκπαίδευση.

Εμείς πρέπει με κάποιο τρόπο να απαντήσουμε σε αυτήν την κίνηση και άρα να κάνουμε και κάποιες εκτιμήσεις. Είναι πολύ πιθανό ο νόμος να πάει προς κατάθεση σύντομα μετά τις διακοπές του Πάσχα. Αυτό φαίνεται από το ότι τότε ξεκινάει και μια γενικότερη συζήτηση για την εκπαίδευση μέσα στη Βουλή, αλλά και γιατί όπως είπαμε και πριν, η Κυβέρνηση έχει μια μεγαλύτερη άνεση αυτήν την περίοδο. Δεν μπορούμε να αφήσουμε όλη αυτήν την περίοδο νεκρή από κινητοποιήσεις, δεν μπορεί να μην κουνιέται φύλλο, όταν ο νόμος πλανιέται πάνω από τα κεφάλια μας και περιμένει πότε θα μας δει αδύναμους για να χτυπήσει.

Είναι μεγάλο το ρίσκο, σε μια περίοδο που η Κυβέρνηση δεν έχει άλλες προτεραιότητες και ήδη έχει ξεκινήσει συζητήσεις και διαδικασίες για συγχωνεύσεις σχολών (και σχολείων), τη στιγμή που οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί κάνουν καταλήψεις στα σχολεία και απεργίες, εμείς ως φοιτητές να μένουμε άπραγοι. Πρέπει από τώρα να προετοιμαζόμαστε για μια κεντρική και διαρκή αντιπαράθεση με το Υπουργείο. Πρέπει από τώρα να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε τις αντιστάσεις που αρμόζουν στη σημερινή συγκυρία, να προσπαθήσουμε σε συντονισμό με όλους τους φοιτητικού συλλόγους να δώσουμε μια ηχηρή προειδοποίηση στην Κυβέρνηση που να της δείχνει πως δεν μπορεί να τα βάλει με τους φοιτητές, να της δείχνει πως οποιαδήποτε κίνησή της θα σημάνει την ολοκληρωτική παράλυση του Πανεπιστημίου.

Οφείλουμε με τη δράση μας, με τις καταλήψεις μας και τις πορείες μας, να δώσουμε το παράδειγμα σε μια σειρά συλλόγους, που είτε δεν κάνουν συνελεύσεις, είτε δεν παίρνουν αγωνιστικές αποφάσεις. Αυτή τη στιγμή η ΚΝΕ παίζει έναν πραγματικά προδοτικό ρόλο για το φοιτητικό κίνημα, σπάζοντας συνελεύσεις, διαιρώντας τους συλλόγους με το συντονιστικό του ΜΑΣ και με συνελεύσεις ανά έτη, προσπαθώντας να γλιτώσει από μια πιθανή έκρηξη των φοιτητών που δεν θα μπορεί να διαχειριστεί. Η ΔΑΠ μαζί με την ΠΑΣΠ, προσπαθούν να καταστείλουν το αγωνιστικό αίσθημα της νεολαίας, προσπαθούν να διατηρήσουν ανοιχτές τις σχολές και βοηθήσουν στο να συνεχιστεί ομαλά η καθημερινότητα στις σχολές σα να μην τρέχει τίποτα. Ο σύλλογός μας οφείλει να δώσει ένα μήνυμα αγώνα σε όλους αυτούς τους φοιτητές που τώρα επισκιάζονται από τις στάσεις αυτών των παρατάξεων σε διάφορους συλλόγους πανελλαδικά. Επίσης οφείλουμε ως φοιτητές και μπορούμε, να δείξουμε το δρόμο σε μια σειρά από κοινωνικές ομάδες που αυτή τη στιγμή έχουν μείνει αποσβολωμένες από τις απανωτές επιθέσεις της Κυβέρνησης, και τα μέτρα που πέρασαν αλλεπάλληλα το τελευταίο διάστημα.

Οφείλουμε στους ίδιους τους εαυτούς μας να απαντήσουμε για άλλη μια φορά με αγώνες στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει η Κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της. Πάνε να καταστρέψουν την καθημερινότητά μας, να εξαφανίσουν τον ελεύθερο χρόνο μας, σκοπεύουν να συντρίψουν οτιδήποτε μας διασφάλιζε το πτυχίο μας για την επαγγελματική μας αποκατάσταση. Αυτό που θέλουν να κάνουμε είναι να κλειστούμε στο καβούκι μας. Να τρομοκρατηθούμε από το αήττητο της Κυβέρνησης αυτής μέχρι στιγμής στο να περνάει νόμους και διατάγματα. Αυτό που θέλουν από μας είναι να κοιτάξουμε το μέλλον μας ο καθένας μόνος του, να σταματήσουμε να το κοιτάμε ή να επιχειρούμε να το διαμορφώνουμε συλλογικά.

Εμείς όμως έχουμε μάθει πως η δύναμή μας είναι η ενότητά μας, πως γινόμαστε εμείς τρομακτικοί όταν παλεύουμε συλλογικά, όταν δε φοβόμαστε να έρθουμε σε ρήξη με οποιαδήποτε Κυβέρνηση. Το φοιτητικό κίνημα του Πολυτεχνείου, της μεταπολίτευσης, του ν.815, του ΑΣΕΠ, του Αρσένη, της αξιολόγησης και των ΙΔΒΕ ΔΟΑΤΑΠ, του Άρθρου 16, του νόμου Γιαννάκου, εξαρτάται από εμάς αν θα γίνει και το κίνημα που άντεξε στην οικονομική κρίση και τα έβαλε με Κυβέρνηση, Ε.Ε. και ΔΝΤ, αν θα γίνει το κίνημα που ανέτρεψε το νόμο Διαμαντοπούλου και διασφάλισε τα κεκτημένα και τα δικαιώματα των φοιτητών και της νεολαίας.

Να κλιμακώσουμε τώρα! Να δημιουργήσουμε τους όρους για να νικήσουμε!