Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που η επίθεση απέναντι στα λαϊκά στρώματα εντείνεται όλο και περισσότερο από την μεριά του κράτους, και είναι αναγκαίο να βρεθούν τρόποι αντίστασης απέναντι στην πολιτική εκείνη που θα κάνει την γενιά μας την πρώτη γενιά που θα βγει με χειρότερους ορούς στην εργασία από την προηγούμενη. Παράλληλα οι αγώνες των εργαζομένων στα ΜΜΜ, οι αντιστάσεις που αναπτύσσονται ενάντια στις αυξήσεις των εισιτηρίων και τα διόδια, αποτελούν ελπίδα για τον κόσμο της εργασίας και την προοπτική ενός μέλλοντος, ενάντια στα σχέδια που χαράζει η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, υπό την αιγίδα Δ.Ν.Τ.-Ε.Ε.- Ε.Κ.Τ. Ο τρόπος που επιλέγει η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει τις αντιστάσεις απέναντι στη βάρβαρη πολιτική της, συρρικνώνει συνεχώς το πεδίο της νομιμότητας, περιορίζοντας το στα τηλεοπτικά πάνελ της χυδαίας προπαγάνδας που προσπαθούν να μας πείσουν για την «αποτελεσματικότητα των θυσιών του ελληνικού λαού». Την ίδια ώρα η άρση του ασύλου στην Νομική, με αφορμή την απεργία πείνας των μεταναστών, αναδεικνύει ότι η πολιτική μηδενικής ανοχής θα βρεθεί μπροστά σε όποιον κινητοποιείται, με το σύνολο των κρατικών μηχανισμών (ΜΜΕ, αστυνομία, δικαιοσύνη, πολιτικό σύστημα)να ενεργοποιούνται προς αυτήν την κατεύθυνση.
Στο στόχαστρο μπαίνει και το Δημόσιο Πανεπιστήμιο που έρχεται να αλλάξει ριζικά, καθώς αποτελεί παράδοξο, στα πλαίσια της κοινωνίας που έρχεται να διαμορφώσει το Μνημόνιο. Οι λαϊκές κατακτήσεις που καταγράφονται στο εσωτερικό του στέκονται εμπόδιο στα σχέδια της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και ο μόνος δρόμος είναι το τσάκισμα τους. Το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου αποτελεί το πιο αντιδραστικό νομοθέτημα που έχουν εμπνευστεί ποτέ τα εκάστοτε κυβερνητικά επιτελεία και στοχεύει στην παραγωγή του νέου μοντέλου εργαζομένου- πειθαρχημένος, ευέλικτος και παραγωγικός. Διαλύει τα πτυχία, μετατρέποντας τα σε ατομικού φακέλους προσόντων που δεν κατοχυρώνουν τίποτα και αφήνουν τους αποφοίτους έρμαια στις διαθέσεις του εκάστοτε εργοδότη(αν καταφέρουμε να βρούμε δουλειά…). Αυταρχικοποιεί συνολικά το πλαίσιο λειτουργίας των ιδρυμάτων, εντατικοποιώντας πλήρως τους ρυθμούς σπουδών(αλυσίδες μαθημάτων, απουσίες, προαπαιτούμενα) και συνδέει τις δωρεάν φοιτητικές παροχές(συγγράμματα, σίτιση, στέγαση, μεταφορές) με τις επιδόσεις, μέσω της «κάρτας φοιτητή».Εισάγει το προπαρασκευαστικό έτος, όπου ο φοιτητής θα βρίσκεται σε ένα διαρκές κυνήγι επιδόσεων μπας και καταφέρει να ανταποκριθεί στο πρότυπο του «επιμελή και μελετηρού νέου επιστήμονα», αντιμέτωπος με τη καθηγητική αυθαιρεσία, που πλέον θα καθορίζει με ακόμα πιο συγκεκριμένο τρόπο το μέλλον του, καθώς από αυτόν θα εξαρτάται η ένταξη σε σχολή της επιλογής του φοιτητή. Με λίγα λόγια δημιουργείται μια σειρά φίλτρων, μέσα από τα οποία θα απαξιώνονται (ή ακόμα και θα εξοβελίζονται) όσοι δεν ταιριάζουν με το πρότυπο φοιτητή, όσοι δηλαδή δεν είναι συνεχώς σκυμμένοι πάνω από τους τόμους χιλιάδων σελίδων, αλλά απασχολούνται και από ευρύτερες κοινωνικές/πολιτικές διαδικασίες και εξελίξεις. Παράλληλα θεσμοθετούνται συμβούλια διοίκησης με εξωπανεπιστημιακούς/managers που θα επιβλέπουν την εφαρμογή της πολιτικής του υπουργείου στο εσωτερικό των σχολών και θα φροντίζουν να πνίγουν στη γέννησή τους οποιεσδήποτε φωνές αμφισβήτησης. Τέλος χτυπιέται κατάφορα η δημόσια, δωρεάν παιδεία, καθώς πλέον οι φοιτητικές παροχές παύουν να είναι κεκτημένο και μετατρέπονται σε bonus επιβράβευσης των «επιμελών», που θα μειώνονται, όσο περικόπτεται και η χρηματοδότηση των ιδρυμάτων, σύμφωνα με τις επιταγές του Μνημονίου.
Στην προαναγγελία του νέου αυτού περιβάλλοντος, που έρχεται να διαμορφώσει ο νόμος, οι πλειοψηφία των καθηγητών με προεξάρχουσα την Σύνοδο των Πρυτάνεων, ξεκίνησε έναν αγώνα δρόμου για να καταφέρει να διαπραγματευτεί τη θέση της στο εσωτερικό του Πανεπιστημίου, σχετικά με το κομμάτι των αρμοδιοτήτων, αλλά και της διαχείρισης των οικονομικών και των προγραμμάτων. Προφανώς στον «τίμιο αγώνα» που διεξήγαγαν, το μέλλον που προδιαγράφεται για τους φοιτητές δεν αποτελεί άξιο επισήμανσης, πόσο μάλλον διεκδίκησης. Αποκορύφωμα αυτού του «αγώνα για το Δημόσιο Πανεπιστήμιο» αποτέλεσε η Σύνοδος των Πρυτάνεων που έγινε στο Ναύπλιο το Σαββατοκύριακο, παρουσία της Υπουργού Διαμαντοπούλου, που ξαφνικά έπαψε να αποτελεί persona non grata για τους πρυτάνεις. Η σύμπλευση της Συνόδου με το Υπουργείο επικυρώθηκε πανηγυρικά με τα 13 σημεία συμφωνίας, συμπεριλαμβανομένης της διαχείρισης των οικονομικών, των ερευνητικών κονδυλίων και των κληροδοτημάτων των ιδρυμάτων, από τους καθηγητές. Προφανώς κομμάτι της συμφωνίας αποτέλεσε και ο ατομικός φάκελος προσόντων που τσακίζει το μέλλον των φοιτητών, καθώς κα ιη συναίνεση γύρω από το νέο αυταρχικό πλαίσιο λειτουργίας.
Το καθηγητικό μπλοκ όμως πάλεψε σκληρά για να κλείσει αυτό το deal. Εδώ και κάποιους μήνες, λοιπόν, βλέπουμε από την μεριά του μια κίνηση ποινικοποίησης πρακτικών που κινούνται έξω από τα στενά όρια του συντηρητισμού του και των «κανόνων, των θεσμών και των αξιών» όπως μας λένε του Ελληνικού Πανεπιστημίου. Η αγωνιώδης προσπάθεια των διοικήσεων για να «πατάξουν την ανομία», όπως τους εγκαλούσε η Υπουργός, έλαβε διαστάσεις κινήματος ανά την Ελλάδα με αποκορύφωμα την άρση του ασύλου στη Νομική, με αφορμή τους μετανάστες απεργούς πείνας. Αλλά και στο Πανεπιστήμιο Πατρών τα παραδείγματα είναι πολλά: καθηγητές που βγαίνουν στα αμφιθέατρα και βγάζουν μονολόγους περί καταλήψεων και το πώς αυτές εμποδίζουν το ακαδημαϊκό έργο, μαζικές παραστάσεις που βαφτίζονται ομηρίες και τρομοκρατικές επιθέσεις κτλ. Πριν από μερικές μέρες ο πρύτανης έκανε άλλη μια αυταρχική τομή με τον εαυτό του στοχοποιώντας συνδικαλιστικές πρακτικές και συνδικαλιστές από διάφορες σχολές του πανεπιστημίου:
· Στους Ηλεκτρολόγους επειδή δύο συνάδελφοι, υλοποιώντας την απόφαση του συλλόγου τους, πήραν τα πρακτικά από διαδικασία γενικής συνέλευσης τμήματος για να μην αλλάξει το πρόγραμμα σπουδών. Μετά από έναν χρόνο (και την ημέρα έναρξης της συνόδου των πρυτάνεων στο Ναύπλιο) θυμήθηκε ο πρύτανης και ο πρόεδρος την σχολής ότι πρέπει να τιμωρηθούν οι δύο φοιτητές.
· Στους Μηχανολόγους με το πρόσχημα ότι κατελήφθη χώρος 15 ολόκληρων τετραγωνικών μέτρων(!) που ήταν εγκαταλελειμμένος 3 χρόνια για να γίνει στέκι σχήματος
· Στο Μαθηματικό επειδή δήθεν έβρισαν και προπηλάκισαν μέλος του διοικητικού προσωπικού
Το Πειθαρχικό Συμβούλιο είναι μια από τις αντιδραστικότερες αιχμές του νόμου πλαισίου της Γιαννάκου, που προβλέπει ότι ο κατηγορούμενος φοιτητής, πρέπει να απολογηθεί στο συμβούλιο αυτό, που αποτελείται από καθηγητές, για την παραβατική του πράξη. Και αν τον κρίνει ένοχο διαγράφεται από το τμήμα με ποινή, από 6 μήνες, έως και πλήρη διαγραφή, χάνοντας οριστικά την ιδιότητα του φοιτητή. Δηλαδή η απάντηση του προέδρου απέναντι σε μια πρακτική που καθόλου ξένη δεν είναι για τους φοιτητές σε όλη την Ελλάδα (μοναδική εξαίρεση η πάτρα) είναι η αιχμή εκείνη που έκανε κατά δεκάδες χιλιάδες του φοιτητές, να βγουν στον δρόμο για να διαδηλώσουν το 2006-2007.
Εδώ ας μας απαντήσει ο Παναγιωτάκης για το τι είναι πιο ξένο και πιο καταδικαστέο για το πανεπιστήμιο και την ιστορία του: Η συνέχεια μιας μακράς πορείας του φοιτητικού κινήματος για ένα καλύτερο μέλλον; Ή η προσπάθεια αναίρεσης κεκτημένων χιλιάδων φοιτητών, όπως η καμία ποινικοποίηση ριζοσπαστικών πρακτικών, χρησιμοποιώντας μάλιστα μέσα που ο μόνος που τόλμησε να τα εφαρμόσει ήταν οι Χουντικές διοικήσεις των Πανεπιστημίων, κατά την επταετία, σε στενή συνεργασία με το περιβόητο «Σπουδαστικό της ασφάλειας»;
Για εμάς η ποινικοποίηση, φοιτητών, αγωνιστών ή πρακτικών πόσο μάλλον σε αυτήν τη συγκυρία, αποτελεί κανονική σύμπλευση με την πολιτική της Κυβέρνησης. Δεν είναι για μας τυχαίο το ότι βρίσκεται μια πραγματικά ασήμαντη αφορμή, για να χτυπηθούν αγωνιστές διαφορετικών συλλόγων του Πανεπιστημίου ταυτόχρονα. Η ποινικοποίηση αγωνιστών προ των πυλών της ψήφισης του νέου νόμου εκτρώματος της Διαμαντοπούλου ταυτίζεται με την έμπρακτη υπεράσπιση του νόμου και εντάσσεται σε μια συνολική λογική ανταλλαγμάτων από πλευράς διοικήσεων και αντιδραστικών καθηγητών, προς το Υπουργείο, για να κρατήσουν και αυτοί κομμάτια από την «πίτα» των κονδυλίων και της εξουσίας στο εσωτερικό των Ιδρυμάτων. Στρέφεται κατάφορα απέναντι στο άσυλο του ασύλου. Για εμάς το άσυλο αποτελεί νίκη του αιτήματος του λαϊκού κινήματος για ελεύθερη συνδικαλιστική δράση, καθώς το άσυλο ιδεών και των ιδεολογιών, αυτόματα μεταφράζεται και σε άσυλο πολιτικών πρακτικών, άρα η ποινικοποίηση οποιασδήποτε συλλογικής πρακτικής καταργεί και το νόημα του ασύλου. Γιατί εμείς σε αντίθεση με τους διάφορους καθηγητάδες, που «υπερασπίζονται» την «ιδέα του Δημόσιου Πανεπιστημίου» σε κεκλεισμένες των θυρών διαπραγματεύσεις με τη Διαμαντοπούλου, θεωρούμε ότι η ιδέες δεν υπάρχουν χωρίς τον αγώνα για την διεκδίκηση τους. Και σε μια εποχή, όπου προσπαθούν οι διάφοροι Πρετεντέρηδες να μας πείσουν ότι αξίζει να θυσιαστούμε για την ιδέα «σωτηρίας της Ελλάδας» του Γιωργάκη και της «αναβάθμισης του πανεπιστημίου» της Αννούλας, εμείς αντιπαραθέτουμε τον συλλογικό δρόμο και τη συλλογική διεκδίκηση, που ανθεί στο πανεπιστημιακό άσυλο και αποτέλεσε ιστορικά φάρο ελπίδας για όλα τα πληττόμενα στρώματα της κοινωνίας.
Το παρόν και το μέλλον μας είναι αδιαπραγμάτευτο. Ο Πρύτανης και η συμμορία του άνοιξαν πόλεμο, όχι μόνο με τους φοιτητές που διώκουν, ή τους φοιτητές του Πανεπιστημίου Πατρών. Την ώρα που η Διαμαντοπούλου προσπαθεί να επιβάλλει έναν ακόμα νόμο έκτρωμα, όπως τους τόσους άλλους που επέβαλλε το ΠΑΣΟΚ με την τρόικα, τα τσιράκια του Υπουργείου επέλεξαν να ανοίξουν μέτωπο απέναντι στους φοιτητές όλης της Ελλάδας. Και επειδή εμείς τιμούμε και μελετάμε την ιστορική μνήμη των αγώνων του λαού μας υπενθυμίζουμε στους κάθε λογής Παναγιωτάκηδες, Παντελάκηδες, Τζεδες και λοιπούς γκάνγκστερ, ότι αυτοί που τόλμησαν να στείλουν σε πειθαρχικά τους συναδέλφους μας την περίοδο της Χούντας, σαρώθηκαν από την ορμή των αγωνιζόμενων φοιτητών και του αλληλέγγυου δημοκρατικού λαού μας, τους κατάπιε το μαύρο χρονοντούλαπο της ιστορίας και από πάνω τους πέρασε το λαϊκό και φοιτητικό κίνημα, κατακτώντας λαϊκές ελευθερίες και κατοχυρώνοντας δημοκρατικά δικαιώματα. Τις κατακτήσεις των συναδέλφων μας και τους αγώνες του λαού μας που βάφτηκαν με αίμα δεν τις διαπραγματευόμαστε. Τις υπερασπιζόμαστε.
