Όλοι έχουν νιώσει με κάποιο τρόπο να καταστέλλονται. Είτε από την οικογένειά τους είτε από το σχολείο τους κτλ. Είναι όμως αυτού του είδους η καταπίεση κάτι που μπορεί να προκύπτει μόνο από τις καλές προθέσεις των γονιών μας ή των καθηγητών μας, ή παίρνει πολλές φορές και οργανωμένη μορφή; Η καταστολή είναι κατά τη γνώμη μας ζήτημα, ειδικά στην παρούσα κατάσταση, γιατί οργανωμένα επιχειρεί να αποθαρρύνει την ανάπτυξη κάθε είδους «ανάρμοστης συμπεριφοράς» ειδικά όταν αυτή παίρνει χαρακτηριστικά συλλογικής διεκδίκησης.
Έτσι πολλοί μηχανισμοί του κράτους σε επικίνδυνες γι αυτό εποχές δεν ξεχνούν να σε «προτρέπουν» με βίαιο τρόπο να γυρίσεις στην ησυχία την τάξη και την ασφάλεια. Χρησιμοποιώντας την τρομοκρατία με διάφορους έμμεσους τρόπους αλλά και με έκδηλους τρόπους που τους νιώθεις στο πετσί σου.
Ένας τρόπος τρομοκράτησης των φοιτητών είναι για παράδειγμα η προσπάθεια ποινικοποίησης του αγώνα του φοιτητικού κινήματος από τις συγκλήτους σε πανελλαδικό επίπεδο. Στόχος ήταν να κυριαρχήσει η αντίληψη στους φοιτητές ότι η κατάληψη ως μέσο πάλης και ο συλλογικός αγώνας μόνο αρνητικά μπορούν να επιδράσουν. Σε αντίστοιχη κατεύθυνση κινούνται και τα ΜΜΕ τα οποία προσπαθούν να μεταμορφώσουν τις κινηματικές διαδικασίες του λαού σε συναθροίσεις υπόγειων πλασμάτων, δολοφόνων και τρομοκρατών.
Από την άλλη, δρομολογείται ιδιαίτερα τελευταία μια συνεχόμενη άρση, κατακτημένων από τον λαό δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Παράδειγμα που βιώνουμε έντονα είναι η με το νέο νόμο της Διαμαντοπούλου άρση του ασύλου, που ήταν πάντοτε χώρος ελεύθερης έκφρασης του λαού και της νεολαίας μακριά από την αστυνομία και την βίαιη κρατική παρέμβαση. Αυτό έκανε ανέκαθεν αυτούς τους χώρους, χώρους ελεύθερης συνδικαλιστικής δράσης, χώρους ανάπτυξης ριζοσπαστικών ιδεών και κέντρα αγώνα και εξόρμησης του κινητοποιούμενου κόσμου. Χαρακτηριστικές είναι οι τελευταίες συνεχόμενες προσπάθειες από την αστυνομία για άρση του ασύλου στη Νομική με αφορμή τους πλανόδιους μετανάστες, αλλά πραγματική αιτία να τρομοκρατήσουν τους φοιτητές και όποιον άλλο τολμήσει να αγωνιστεί στον συγκεκριμένο χώρο.
Επίσης σημαντική είναι η προσπάθεια του ελληνικού κράτους να διαλύσει οποιαδήποτε τύπου ασφάλεια παρεχόταν στον εργαζόμενο κόσμο. Η απελευθέρωση των απολύσεων πειθαρχεί ακόμα πιο πολύ τους εργαζόμενους. Πλέον δεν μπορούν να δώσουν καμιά αφορμή ανυπακοής στους εργοδότες τους καθώς από τη μια μέρα στην άλλη μπορεί να μείνουν χωρίς δουλειά και χωρίς αποζημίωση.
Όλα τα προηγούμενα λειτουργούν μεν βίαια, αλλά κυρίως αποθαρρυντικά προς την συλλογική αμφισβήτηση της πολιτικής των Κυβερνήσεων. Εφόσον κάποιος ξεφύγει από όλους αυτούς τους μηχανισμούς που τον τρομοκρατούν και καταφέρει να κατέβει στο δρόμο και να αγωνιστεί, τον περιμένει η τελευταία γραμμή άμυνας τους κράτους, ο κατασταλτικός μηχανισμός της αστυνομίας. Με τελείως ωμό και βίαιο τρόπο η αστυνομία, τα ΜΑΤ και ομάδες ΔΙΑΣ προσπαθούν σε κάθε πορεία με Κυβερνητική εντολή να αναγκάσουν όποιον κατέβηκε στο δρόμο να το ξανασκεφτεί δυο και τρείς φορές πριν το ξαναεπιχειρήσει. Ειδικά μάλιστα όταν «η χώρα περνάει κρίσιμες καταστάσεις», όπως αμέτρητες φορές έχουμε ακούσει από τους διάφορους Πρετεντέρηδες και Παπαδήμιους, συνήθως σημαίνει μακελειό στους δρόμους της Αθήνας (και όχι μόνο). Το Σύνταγμα εκκενώνεται μέσα σε δευτερόλεπτα μετά την ψήφιση του κάθε μνημονίου ή νόμου της Τρόικας. Στην τελευταία μάλιστα μεγάλη κινητοποίηση στο Σύνταγμα, την ημέρα ψήφισης του τρίτου μνημονίου, πορείες που ξεκίνησαν από διάφορες περιοχές της Αθήνας με κατεύθυνση το Σύνταγμα δεν αφέθηκαν ποτέ να φτάσουν στον προορισμό τους.
Η απάντηση στην καταστολή έρχεται μέσα από το συλλογικό αγώνα. Ο κόσμος έχει αγανακτήσει από αυτήν την πολιτική που εφαρμόζουν και κανένας μπάτσος δεν μπορεί να του σταθεί εμπόδιο, κάτι που έδειξαν οι μαζικές συγκρούσεις σε όλες τις μεγάλες πορείες του τελευταίου χρόνου, που όλο και μεγαλώνουν. Η κατάργηση του ασύλου, ακούγεται σαν αστείο όσο υπάρχει μια μαχητική νεολαία που το υπερασπίζεται. Τα ΜΜΕ χάνουν τις εξουσίες τους όταν όλος ο κόσμος έχει κατέβει στο δρόμο για να δημιουργήσει τις ειδήσεις, και δεν περιμένει να τις δει αλλοτριωμένες μέσα από την τηλεόραση.
Όλη η κοινωνία πρέπει να θεωρεί δεδομένες τις δημοκρατικά κατακτημένες ελευθερίες της. Φαίνονται μεγάλοι όταν είμαστε σκυφτοί. Ας σηκώσουμε το κεφάλι για να τους δείξουμε ότι:
Η τρομοκρατία δε μας σταματά…
…στο δρόμο του αγώνα βαδίζουμε ξανά! 